من سید/رضا ملکی یک مهندس مشغول در شرکتی خصوصی هستم. درس خوانده ام ولی نه آن درس هایی که باید. شاید بیشتر از مهندسی نقد ادبی را بفهمم. شاید همین را هم نه. دهه نود را با دانشگاه اصفهان و دبیری کانون قند پارسی این دانشگاه در فضای سال های بعد از 88 گذراندم. بعد موسس کانون ادبی کلمه در تربیت مدرس شدم و تا سال 1393، جلسات مدون شعر، نشریات ادبی و همینطور جشنواره داستان کوتاه حیات را با همکاری دوستانم پیش بردم. همزمان کارگاه شعر و نقد ادبی حافظ موسوی در موسسه کارنامه پیش بردم و با مهاجرتی معکوس از تهران به کرمان بازگشتم. سپس انجمن ادبی آدور را در کرمان با حضور دوستانی چون، محمد سلاجقه، فرینوش عسگری، امیرحسین آرام فر، سجاد وکیلی و ... راه انداختیم. غریب به 3 سال مداومت در مسیر آدور نتیجه اش ده ها درسگفتار در حوزه نقد ادبی بود که متاسفانه لابلای فضای مجازی حتی تنها بک آپ ها از دست رفت. تاریخ فعالیت های من شفاهی ست. مثل اکثر فعالیت های ادبی دهه 90 شاعران و منتقدان. ما حوصله ی مکتوب کردن را داشته باشیم سوادش را نداریم. من هم نداشتم. سپس کتاب های شعرم را چاپ کردم که به تبع پخش و نشر خوبی نداشتند ولی اولین اثرم موفق به نامزدی جایزه شاملو و خبرنگاران به صورت همزمان شد. بعدتر آن ها را در کتابفروشی مجازی طاقچه به صورت الترونیک نشر کردم و سپس هم یک اثر آخر با نام شعر بلند بدیهی و شعر بلند اصفهان را به صورت خصوصی در آمازون قرار دادم. متن استعفایم را از شاعری نوشتم و در مقدمه ی همین کتاب آخر گذاشتم. احتمالاً کتاب شعری تا پایان به جز همین کتاب ها که نشر شده اند، چاپ نخواهم کرد. ولی اینجا می نویسم. شعرهایی می آید و می روند و نشرشان میکنم همینجا. فلسفه می بافم و همینجا می مانم. درسگفتارهایی دارم و ویدیو های کلاس های داستان نویسی خلاق و کارگاه شعر و نقد ادبی ام که اینجا میگذارمشان. و از جامعه و سیاست به اسم جامعه می نویسم. همین.